Weten en voelen: twee waarheden

“Er is niets in het begrijpen dat niet eerste in het aanvoelen was” (Thomas van Aquino)

Dit motto dat de auteur meegeeft aan zijn boek vat volgens mij de essentie ervan samen.

Enerzijds is er het hoofdpersonage (en verteller) Anton, een filosoof en docent in het hoger kunstonderwijs, anderzijds zijn beste vriend, de talentrijke kunstenaar Dius – Egidius De Blaeser.

Anton is een erudiete en zeer gevoelige man, hij studeert veel en begrijpt veel, maar door zijn vriendschap met Dius beseft hij dat enkel ‘weten’ een beperkte, om niet te zeggen steriele vorm is om de realiteit van het leven te benaderen. Zijn liefdesleven is verward, in de academie en de stad voelt hij zich rusteloos en enkel als hij Dius aan het werk ziet of met hem in de polders wandelt, vindt hij rust en concentratie.

Anton vertelt ons het verhaal van zijn onverwoestbare vriendschap met Dius na diens dood, en zijn geliefde Lys vraagt hem hoe zijn leven, hoe hij zelf zou geweest zijn zonder zijn vriend.

Het is een onoplosbare ‘wat als?’-vraag (een zoals we zo dikwijls stellen!), maar Anton beseft dat Dius essentieel was: ‘Waarom beseft een mens meestal te laat wat waardevol is in het leven?’ (p. 254)

Het boek is geschreven in een prachtige taal. Tussen de schitterende beschrijvingen van kunstwerken, van de natuur, van gebeurtenissen en gevoelens blinken talloze filosofische bedenkingen, die een grote diepte geven aan het verhaal.

En wat me zelden overkomt: bij het slot moest ik huilen.