Een heerlijke speeltuin

Zelf noemt hij verhalen schrijven ‘zijn rommelbak’. Het is zijn ‘laboratorium’, een vingeroefening tussen het schrijven van romans of gedichten door. Niet dat hij ze minder waard vindt, hij schept zijn fantasievolle vertellingen met voelbaar plezier, plezier voor zowel de lezer als voor zichzelf (als motto geeft hij een klare regel mee van dichter Theodore Roethke: ‘Why should’t I sing to myself?).

De negentien verhalen zijn erg verschillend en het ene bekoorde me al meer dan het andere, maar ze zijn stuk voor stuk schitterend geschreven, een feest van taal zoals we dat uit zijn ander werk kennen.

‘Hij staat tegen de stam van de kersenboom. Rond de kruin zwieren zwaluwen aan onzichtbare trapezes heen en weer. (p. 309) Zie je de vogels, lezer? Lees dit ook even hardop en hoor de poëzie. Bladzijde na bladzijde kan je genieten van dit kostbare geschenk: de film én de muziek die Mortiers zinnen aan jouw ogen en oren aanbieden.

Sommige verhalen zijn (of lijken) absurd (er is een reeks van vier over een piepkleine tuinkabouter die samen met zijn zusje in de navel van een jongeman woont en zich ontpopt tot filosoof…), andere zijn schrijnend (over Inger, een meisje dat aan OCD -obsessive compulsive disorder- lijdt en bij haar psychiater weinig soelaas vindt, of over een engelenmaakster), er zijn hilarische en prikkelende (over de eerste zwarte paus, over seks met een geile priester), we ontmoeten boeiende personages in elk denkbaar stadium van het menselijk leven (kinderen, pubers, oude mensen, stervende mensen), we beleven de kleuren en geuren van een dorp en een familie, verspreid over vier generaties (“Alle dagen samen”, een volwaardige novelle waarmee het boek afsluit).

Lees dit boek! Lees het vooral langzaam en genietend, verhaal per verhaal, zin per zin. En nog eens, lees passages hardop en lach, ril en slik, ontroerd door zó’n scherp aanvoelen van wat wij allemaal zijn: mensen met dromen en verlangens, kleine kantjes en een diepe behoefte aan onze eigen ruimte.