Zen
“Zonde van de hemel” is één lange brief aan de overleden Yasujiro-san, waarin de schrijver terugblikt op zijn verblijf in Japan een dertig jaar geleden. Hij had er Yasujiro leren kennen, een jonge dakloze inwoner van Tokio en succesvol deejay bij radio Tokyo Soul. Samen met hem verkent hij de Japanse kunst, literatuur, film en bezoekt Tokio en diverse plaatsen in de omgeving. Hij maakt er kennis met de daklozen- en homoscène. Zijn seksuele ervaring met Yasujiro ‘was een eerste stap om zijn sapiens-geest ook een homo-lichaam te schenken, waardoor hij ‘eindelijk in staat is om zichzelf volledig uit te drukken en contact te maken met anderen, op manieren die hij voordien niet voor mogelijk had gehouden’ (p.10) Maar het is vooral Akemi, de transgendervriendin van Yasujiro, androgyn speler in het no-theater die hem dieper inwijdt in de Japanse cultuur en denkwereld, zoals oubaitori, de kunst om jezelf niet met anderen te vergelijken, een woord dat de kanjikarakters bevat van een kers, een pruim, een perzik en een abrikoos, omdat deze in dezelfde periode bloeien, maar heel anders van aard zijn. (p.110-111) De ik-persoon voelt zich steeds meer tot Akemi aangetrokken en verneemt van haar de diepste zielenroerselen van Yasujiro. Meer en meer ook waant hij zich in een film van één van zijn geliefdste Japanse regisseurs, toevallig met dezelfde voornaam als Yasujiro-san, nl. Yasujiro Ozu.
Bart Stouten (1956) geeft in ‘De zonde van de hemel’ naast de liefdeservaringen met Yasujiro en Akemi, een subtiele, haarfijne analyse weer van zijn beleven van de Japanse maatschappij, kunst en cultuur. Door de poëtische, lyrische, rustig kabbelende stijl is een zengevoel bij het lezen nooit veraf.
