dan toch een moederboek, en wat voor een ...

'Het is niet zozeer een moederboek, meer een taalboek', zei Lize Spit in het interview bij Corman. Maar echt, het is beide! Het nieuws van haar moeders slokdarmkanker (dat bovendien samenvalt met haar scheiding) is de drijfveer van dit schrijven. Een dochter die nooit met haar moeder heeft kunnen praten, omdat die haar toevlucht zocht in alcohol en zwijgen, doet het nu langs deze weg. Het is een verbluffend eerlijke, nietsontziende analyse geworden van hoe deze gezinssituatie haar emotionele ontwikkeling en de relatie tot haar lichaam heeft bepaald.
Hoe blijf je als lezer bij zo'n relaas overeind? Doordat het begrip, het mededogen en de zachtheid van de schrijfster van sommige pagina's sijpelen. Door het verbond dat de vier kinderen dan toch gesmeed krijgen, al waren ze vroeger eilandjes binnen het disfunctionele gezin. Maar bovenal door Lize Spits talent om je op te tillen met haar verbeelding. Bereid je voor op leesuren waarin je voortdurend zult willen 'rewinden', om de slagkracht van haar beelden te ervaren.
Een absolute aanrader.