Twijfel en goddelijkheid

"Beneath my feet were the bones of a thousand years. I thought: I cannot bear this world a moment longer.

Then, child, make another."

Circe is een dochter van de zon, Helios (de machtigste van de Titanen) en de naijverige, behaagzieke en beeldschone nimf Perse. Zij is niet uitzonderlijk mooi of subliem monsterlijk, heeft in vergelijking met haar zussen en broers weinig goddelijke eigenschappen en wordt grotendeels genegeerd door haar feestende, vechtende en roddelende familie. Indien ze niet genegeerd wordt, wordt ze gepest. Wanneer Helios zich ‘s nachts in zijn ondergronds paleis van obsidiaan bevindt, houdt Circe zich vaak op onder de troon, aan de voeten van haar vader, waar iedereen haar kan zien maar niemand haar opmerkt. Zo leert ze veel over de politiek van de goden, het breekbare machtsevenwicht tussen de Titanen en de Olympiërs en over de kilheid in het hart van wezens die toch voor altijd leven en die zich amper kunnen voorstellen wat pijn is.

Wanneer ze, als onderdeel van een akkoordje tussen Zeus en haar vader, verbannen wordt naar het eiland Aiaia, dan begrijpt ze de aanleiding maar twijfelt ze over de werkelijke reden. Misschien is zelfs Zeus bang voor haar, voor vaardigheden die ze ontwikkelt en net zo goed de vaardigheden van sterfelijke mensen zouden kunnen zijn, voor het ander soort passie die in haar brandt, voor welk soort liefde werkelijk onsterfelijk is en voor haar lotsbestemming als Heks van Aiaia.

Madeline Miller maakt hervertellingen van de Griekse mythologie, alsof de verhalen heel nieuw zijn en geschreven voor onze tijd, alsof je ze niet al kent. Ze gebruikt daarvoor een strategie die geniaal en heel eenvoudig is: Miller verschuift het perspectief van mannelijk naar vrouwelijk. Het resultaat is een nieuwe wereld.