Rake kortverhalen en een meedogenloos manifest

Ik ben een grote fan van de boeken van Erik Vlaminck. Hij vertelt tragische verhalen doorspekt met sappig Vlaams taalgebruik. Het verbaast me dan ook niet dat Roger Van de Velde, getipt door Vlaminck, volledig mijn ding was.

De kortverhalen in De knetterende schedels schetsen diverse portretten van mensen in de psychiatrische afdeling van een gevangenis. De plek waar Van de Velde zelf zat toen hij het grootste deel van zijn werk neerpende. Hij zet zijn personages met zo'n warmte en empathie neer, dat je hun menselijkheid bijna kunt voelen, ondanks de vaak schrijnende omstandigheden waarin ze zich bevinden. Van de Velde vermengt zijn scherpe observaties met een diep begrip voor de complexiteit van het menselijke bestaan.

Het deel dat blijft nazinderen is 'Recht op antwoord'. Een pamflet dat ongeveer de helft van het boek inneemt. Van de Velde werpt een kritische blik op het falende en inefficiënte interneringsbeleid waar hij zelf slachtoffer van is geworden. Met een stevige dosis cynisme en op een literair hoogstaande manier veegt hij de vloer met censuur en de psychiaters die beslisten over zijn lot. Zijn woorden snijden diep, en hij stelt vraagtekens bij de onmenselijkheid en de rechtsonzekerheid van het systeem.

De punten die Van de Velde aanraakt zijn brandend actueel.