voor Oostendenaren en daarbuiten ...

Waarom zou je, in tijden waarin oorlogsberichten ons om de oren vliegen, een verhaal lezen over … oorlog? Omdat het pas verschenen ‘De tekenaar van het verzet' van Kathelijn Vervarcke goed geschreven is. Omdat de schrijfster geen moeite spaarde om het zo grondig gedocumenteerd neer te pennen dat je je werkelijk in die tijd waant. Met een bijna filmische precisie schetst ze hoe kuststad Oostende oorlogsterrein is geworden. De authentieke foto’s scherpen je verbeelding. Ook de personages kijken je aan, in hun eentje, of verstopt in groepsfoto’s - lezen wordt zo ook een kennismaking.
En terwijl je je een weg baant door een best wel flinke dosis namen, oorlogsgerelateerde feiten en wetenswaardigheden, krijg je steeds meer voeling met het hoofdpersonage, de psychisch en fysiek gehavende tekenleraar Emile Fryns, die als ex-kampgevangene zijn leven probeert herop te bouwen. Wie was hij ook alweer voor de oorlog: zoon, broer, leraar, collega, minnaar, muzikant …? Hoe ga je om met het verlies van wie niet is teruggekeerd? Hoe leef je weer samen met je potentiële verraders? Het wordt een moeizame klim, als lezer word je er stil van.
Echt spannend wordt het wanneer je inzage krijgt in de verzetsactiviteiten van tekenleraar Emile en zijn collega wiskunde Honoré, ingenieuzer kun je het niet bedenken.
Het getuigt van een grote betrokkenheid van de auteur om in dit ambitieuze tijdsdocument ook nog eens de ziel te vatten van een fijngevoelig neergezet hoofdpersonage. Ook enkele nevenpersonages komen tot leven. Er is zelfs een mooie rol weggelegd voor een duif, Butler.
Alle reden dus om aan de lectuur van dit memorabele boek te beginnen …