Er is een werkelijkheid en er is een waarheid in ons hoofd
DE WAARHEDEN VAN MIJN MOEDER. Vigdis Hjorth. ***°
Een vrouw heeft zich aangepast aan de wensen – eisen? – van haar man. De pijn daarrond heeft ze verdrongen. Maar de oudste dochter heeft sporen gezien.
Als die dochter, die eerst in haar sporen getreden is, weggaat bij haar man voor een nieuwe liefde en hem naar zijn land volgt, en daar aan een kunstenaarsopleiding begint, wat altijd haar droom is geweest, roept dat bij de moeder gemengde gevoelens op. De familie is te schande gemaakt.
Dat gebeurt nog twee keer. De dochter komt niet naar de begrafenis van haar vader. En ze stelt haar werk tentoon in de stad van haar moeder. Choquerend werk. Moeder en dochter.
Hoe vrij is een kunstenaar?
Na jaren, de dochter is inmiddels een zestiger, is er opnieuw een tentoonstelling in haar stad. Haar geliefde is gestorven. In haar neemt de wens om haar moeder op te zoeken en te praten steeds grotere vormen aan. Het wordt een obsessie. Maar de moeder en de jonge zus weigeren elk contact.
Het verhaal speelt zich grotendeels af in het hoofd van de dochter. Ze heeft herinneringen aan hoe haar moeder was, maar naar hoe die zelfde moeder nu is, wat ze denkt en voelt, kan ze alleen gissen.
Wat is de waarheid?
De emoties schommelen tussen boosheid, gemis, begrip, rancune.
Een gekwetst kind in een volwassen lichaam, moeder en dochter spiegels voor elkaar.
Wie je geweest had kunnen zijn, wie je zult worden.
Wie laat los, wie rekent af?
Geschreven in een aanvankelijk bezwerende gedachtewereld/stijl, met af en toe zinnen die binnenkomen, maar de spanningsboog ebt langzaam weg en ik blijf aan het eind een beetje teleurgesteld en niet echt overtuigd achter.
