Als je je ogen niet dicht kunt doen voor het kwade, maar ook niet voor het licht

“Drenkman – Frank Peters”

Wie mij een beetje volgt, zal zien dat de ‘sterren’ ontbreken. Dat wil zéker niet zeggen dat het boek er geen waard is. Het wil zeggen dat ik misschien niet objectief genoeg zou kunnen oordelen.

Omdat ik Frank intussen van te dichtbij ken en het manuscript heb mogen proeflezen?

Nee, niet daarom. Zeker vrienden en collega’s verdienen het respect van je eerlijkheid.

De reden van de ontbrekende sterren is omdat zijn boek wat buiten mijn comfortzone ligt. Normaal lees ik geen thrillers en heb dus niet de expertise om te vergelijken met andere uit het genre. Vergelijken met bv Murakami of Stefansson, om maar een paar namen te noemen, zou Frank onrecht aandoen. Daarom.

Eerder las ik ook zijn debuut ‘Het meisje bij venster’.

We zien dezelfde hoofdpersonages – Rik en Sandra – opnieuw verschijnen. Wat aangenaam verrast is dat de karakters dieper zijn uitgewerkt. Misschien is ‘meer gebalanceerd’ een betere omschrijving. Waar in het debuut sommige reacties of uitspraken er soms net niet over waren, zijn de uitspraken, gedachten, gedragingen nu echt geïntegreerd in het personage.

Wat mooi is is dat het niet het prototype helden zijn, maar doodgewone mensen die in een criminele context rollen die gevaarlijker is dan ze bij aanvang konden vermoeden. Mensen met zachte rondingen en vierkante kanten.

Daardoor is het boek geen thriller in de normale betekenis van het woord. De grootste nadruk is niet in de eerste plaats de criminele rollercoaster, maar wat die met de personages doet, hun leven, hun onderlinge relatie.

Een psychologische roman met thrillergehalte dus en die past meer in mijn kraam.

Rik is een goedaardige bromteddybeer die hier en daar wat oplapstukken in zijn pels heeft, met wel wat naden van littekens die al jaren dreigen te scheuren.

Door de gebeurtenissen komen van diep vanbinnen ook zijn eigen demonen hem nachtmerries bezorgen. Blijft hij ervoor vluchten of pakt hij ze deze keer echt aan?

Sandra’s leven loopt ook niet over rozen. Anders dan Rik die zich liefst aan de Heikant wil innestelen met zijn goede buur en oude wijze vriend Gradus, zijn hond vaak te veel bier wil journaliste Sandra zich bewijzen voor wat ze waard is.

Dan is er de paddenstoelenjager, klokkenluider voor de misstanden in de farmaceutische wereld waar hij in werkt, een man met maar één passie, reus van een vent maar met trillende knieën als hem duidelijk wordt wat hij in gang heeft gezet.

Er zijn de niets ontziende criminelen, die met de witte jassen en die met de vele vermommingen van de onderwereld.

Er zijn de rechercheurs die laten zien dat politiewerk in het echt anders is dan in krimi’s.

Er zijn de onschuldige slachtoffers.

Het boek is knap opgebouwd, vanuit verschillende perspectieven.

Er is de slingerbeweging tussen het misdaadverhaal en de diepere laag, die niet altijd een rustpunt is maar haar eigen gevaarlijke onderstromen kan hebben.

Er is, net als in ‘Het meisje bij het venster’ nog de dimensie van de geschiedenis, die met kleine en grote G.

In elke laag wordt de spanning gestaag naar het einde toe opgebouwd.

De taal is helder zodat het boek ook nog vlot wegleest.

Kortom, een aangename leeservaring, één die benieuwd maakt naar hoe de auteur verder zal evalueren. Maar het genre blijft voor mij toch iets voor ‘tussen de zwaardere kost’, maar wat is er mis met een tussendoortje af en toe? Een strandstoel, mocktail of met iets erin, wat blokjes oude brokkelkaas, de zon en toch af en toe een rilling over je ruggengraat door het boek op je schoot.