Een meeslepende reflectie over verlies, hoop en de kracht van verhalen in tijden van klimaatcrisis

In het literaire non-fictieboek Een vlam Tasmaanse tijgers (2024) volgt auteur Charlotte Van den Broeck de sporen van de Tasmaanse tijger, een dier dat officieel uitgestorven is.

Haar zoektocht brengt haar langs dierentuinen en natuurhistorische collecties in Europa, en uiteindelijk diep in de bush van Lutruwita/Tasmanië.

Ze gaat in gesprek met mensen die geloven dat het dier mogelijk nog bestaat: er zijn pootafdrukken en wildcamerabeelden.

Tegelijk put ze uit wetenschappelijke, filosofische en literaire bronnen om na te denken over ecologische geschiedenis, verlies en de manier waarop verhalen vormgeven aan wat we denken te weten.

Dit meeslepende boek staat expliciet stil bij de klimaatcrisis, tussen hoop en wanhoop, en reflecteert over de verwoestende en herstellende vermogens van verhalen. Wanneer worden verhalen ongeloofwaardig? Wanneer zijn feiten ongeloofwaardig? Welke waarheden kun je vinden op het spectrum tussen ervaring, wetenschap en verhaal? In deze tijden van fake-nieuws en rondzoemende complottheorieën zijn dat even boeiende als heikele vragen.

In drie eerdere leestips besprak ik al werken van Charlotte Van den Broeck: Nachtroer(2017), Waagstukken (2019) en Plakboel (2025). Voor mij is deze veelzijdige schrijfster, zowel in haar poëzie als haar essayistisch proza, een van de krachtigste stemmen van de Nederlandstalige letterkunde.