De littekens van een traumatische jeugd

Ierland + dorpsmentaliteit + criminaliteit + jeugdtrauma's = een perfect berekende som voor een lijvig gestoffeerde thriller.

Hoe dan? Een kliek hormoongestuurde pubers die op uiteenlopende manieren compleet geobsedeerd waren door en met elkaar, die de vermissing van Kala - het meisje dat de lijm en het epicentrum vormt van hun vriendschapsband - te verwerken kregen, in de flashbacks. Hun gevecht tegen onverwerkte trauma's en een verplichte terugkeer naar de plek van het onheil als jonge dertigers, in het heden.

Voor de ene is die terugkeer fysiek, want zowel Helen als Joe verkasten naar een ander continent om enerzijds het trauma en anderzijds de confrontatie te ontvluchten. Beiden keren op hetzelfde moment terug naar het Ierse dorp Kinlough voor het vervullen van een familiale en professionele plicht. Voor de andere, Mush, gaat het over een mentale confrontatie, want hij bleef ter plekke en verzacht de pijn enkel door ritueel zijn avondlijke sixpack budgetbier te verzetten. Aidan verkoos jaren geleden al het eeuwige leven boven het eindige, en Aoife vestigde zich in het naastgelegen dorp en trok een definitieve streep onder haar jeugd en bijhorende vriendschappen door middel van intensieve therapie.

De protagonisten - Mush, Joe en Helen - vinden elkaar dus na vele jaren terug in Kinlough, en net dan worden Kala's botten teruggevonden. Samen met een polaroidfoto van de vriendengroep liggen die netjes opgestapeld aan de rand van een natuurdomein dat binnenkort verkaveld wordt door een lokale bouwonderneming. Als de twee nichtjes van Mush plots ook spoorloos verdwijnen begint voor de drie een zoektocht naar de waarheid, en een ongemeen wrede confrontatie met hun verleden.

Druppelsgewijs krijgt de lezer inzicht en informatie over wat er zich in de periode voor Kala's verdwijning afspeelde in en rond het dorp, en van het wat en waarom van de levenspaden die daarna gevolgd werden door de hoofpersonages en andere betrokkenen.

Aangrijpend, en beresterk neergepend. De auteur gebruikt levendige woordspelingen (“The thick storm of dark hair, the lazy shadow at her mouth. Her eyebrows – pure Hollywood.”) en verweeft personages en plot op meesterlijke wijze.
Razendsnel gelezen, want tot op een tiental pagina's van het einde bleef ik ongeduldig gissen naar de uiteindelijke ontknoping.