Korte, meeslepende verhalen in de typische stijl van Murakami die je in één ruk uitleest

Het lijkt alsof de verhalen uit het alledaagse leven komen, maar al snel volgt er een wending, waarin de grens tussen realiteit en droom vervaagt. Vooral de kortverhalen "Hoe ik op een zonnige ochtend in april mijn 100 procent perfecte meisje tegenkwam", "Een lederhose" en "Het laatste gazon van de middag" vond ik geweldig. In deze verhalen zit de werkelijkheid meesterlijk verweven met het bizarre. Toch voelen deze verhalen heel natuurlijk aan, omdat de verzinsels zo geloofwaardig aanvoelen.