Migraine

Als je een boek over migraine wil lezen, en hoe het voelt om migraine aanvallen te krijgen moet je deze lezen. De ernst wordt goed beschreven, de lezer krijgt een realistisch beeld van het ondraaglijk lijden tijdens de aanvallen.

De anonieme verteller uit Nachtschade wordt geplaagd door hoofdpijn. Niet zomaar hoofdpijn, maar de duivelse kwelling die ze Antaura noemt, verwijzend naar de Griekse migrainedemon, een kwaadaardig zeewezen dat zich in je hoofd nestelt. Ze zoekt naar redenen voor die helse pijnen, zoekt steun en verlichting bij alle mogelijke -peuten en dokters, maar alleen de pillen uit de blauwe doosjes die ze krijgt toegestopt door haar moeder brengen af en toe enige verlichting. Geen genezing, wel de mogelijkheid om min of meer te functioneren in dit leven. Veel verwacht ze daar niet van. Als ze haar intrek neemt in een bescheiden studentenkamer en om zich heen kijkt stelt ze vast: “Dit is alles wat ik wilde van het leven: voor spek en bonen meedoen, nog steeds mee mogen spelen als je af bent.” Ze noemt het leven in de tussentijd, tegen beter weten in hopend op een pijnvrije toekomst.

Dat ze steun krijgt van haar moeder ziet ze eerst als een teken van moederliefde. Maar uit de brieven die haar oma aan haar opa schreef toen ze verloofd waren, leert ze dat Antaura wellicht een kwelgeest is voor de hele vrouwelijke lijn van de familie.

Nachtschade is het dagboekachtig verslag van dat leven in de tussentijd, van de zoektocht naar redenen, oplossingen. Het is zeker geen overzicht van mogelijke behandelingen of aanvallen, het is meer een filosofische verhandeling, een beschrijving van een rijk innerlijk leven dat gevoed wordt door de verhalen van bekende voorgangers zoals Simone Weil, Susan Sontag of Joan Didion, die ook allemaal op gezette tijden het ongewenste bezoek kregen van Antaura. Ze is geïntrigreerd door de filosofe Anne Finch Conway en doorzoekt haar brieven.

Ikzelf heb het niet zo graag gelezen omdat er voor mij te weinig verhaal in zit.