Een fijngevoelige stem die rust brengt en verwondering oproept

Tuimelingen is een bundel van Bernard Dewulf (1960-2021), verschenen in 2013.

Het is een verzameling korte beschouwende teksten - een soort mini-essays of momentopnamen - die vaak eerder in kranten of tijdschriften verschenen. Ze zijn thematisch heel uiteenlopend, maar draaien allemaal rond wat je het intieme publieke leven zou kunnen noemen: kunst, ouder worden, de dood, liefde, ouderschap, het observeren van mensen, het kijken naar schilderijen, en het koesteren van het tijdelijke.

De titel Tuimelingen verwijst naar kleine valpartijen, omwentelingen, zowel fysiek als mentaal. Het leven bestaat volgens Dewulf uit kleine en grote tuimelingen, soms onopgemerkt, soms onthutsend. De essays zijn vaak gelinkt aan kunstwerken of situaties waarin mensen zich blootgeven, hetzij letterlijk, hetzij figuurlijk.

Ik bewonder de stijl en de toon van Bernard Dewulf. Zijn taal is eenvoudig maar verfijnd, traag en overpeinzend. Hij zoekt in het kleine vaak het universele. Elk stukje is compact en geladen met betekenis, zonder dat het zwaar wordt. Hij toont veel aandacht voor detail, emotie en stilte. Dit maakt zijn werk herkenbaar en bijzonder invoelend.

Tuimelingen is geen boek om in één ruk uit te lezen, maar eerder een bundel om traag en met tussenpozen tot je te nemen. Het is literatuur voor wie houdt van het vertragen van de blik, van denken over kleine dingen die groter blijken dan ze lijken. Bernard Dewulf toont zich in dit werk als een meester in het kijken en voelen.