EEN INTIEM DAGBOEK UIT DE VORIGE EEUW

We zijn in Rome in de jaren 1950. Het boek dateert ook van die periode, maar werd onlangs heruitgegeven. Heeft het verhaal van een gewone, brave, zorgende huisvrouw en kantoorbediende als Valeria nog betekenis in onze tijd? Zeker wel!

Ik ben toch perfect gelukkig, denkt ze. Ze is 43, haar twee kinderen Riccardo en Mirella zijn bijna volwassen, haar man Michele is een vriendelijke man die haar ‘mama’ noemt. Waar is de echte Valeria gebleven? Wat zou ik schrijven als ik een dagboek bijhield? Ik heb niets te vertellen. Toch begint ze bijna toevallig te schrijven in een schrift dat ze angstvallig voor haar huisgenoten verbergt, want zouden ze haar niet uitlachen?

En dan, door het schrijven, begint ze meer en meer zichzelf te ontdekken met haar grote, onvervulde verlangens. Wat is er nog over van hun jonge passie? Heeft haar rebelse dochter gelijk als ze een ander leven wil dan dat van haar? Spelen mensen tegenover elkaar niet al te vaak een rol? ‘Wat is het toch lastig om de mensen om ons heen anders te zien dan de figuren die ze tegenover ons genoodzaakt zijn te spelen?’ (p. 145) Het zijn inzichten die haar leven op losse schroeven dreigen te zetten. Wat zal ze beslissen? Het einde van het verhaal vond ik schokkend, maar verklap ik liever niet.

Het verhaal katapulteert de lezer werkelijk naar halfweg de vorige eeuw en is een zeer goede tijdsweergave, het is een echte pageturner o.a. door de structuur van de korte stukken, de dagboeknotities die je moeiteloos meeslepen. Het doet je nadenken, ook over de rol van vrouwen van nu.