Een pleidooi voor verbinding
De titel is weinigzeggend, de kaft niet aantrekkelijk , maar je moet dit boek lezen.
Zonder hoofdletters en leestekens (- een droom voor mijn zoon – ) een verhaal schrijven. En wat een verhaal! Leest zeer vlot, met momenten ook grappig. Een verhaal waar verschillende mensen zich zullen in herkennen.
Een autobiografisch verhaal geschreven op een smartphone terwijl ze met haar pasgeboren zoon in een draagzak doorheen het park loopt. Ze komt buren tegen, vreemde mensen en telkens is er verbinding, veel belangrijker dan de vele therapeuten die ze bezoekt voor een moeilijk te omschrijven probleem.
De ondertitel is veelbetekenend . Suzanne Grotenhuis ontrafelt een probleem waar veel mensen mee kampen. Het moederschap was de aanleiding en misschien zit de lockdown er ook voor iets tussen, maar het zit veel dieper geworteld in de maatschappij: het altijd zelf moeten oplossen van je ‘problemen’, het zoeken naar oplossingen terwijl het opgelost kan worden door er gewoon voor elkaar te zijn
Synopsis
Suzanne Grotenhuis wandelt na de geboorte van haar zoon dagelijks door het park omdat hij anders niet kan slapen. Het is een erg eenzame periode voor haar. Volgens haar omgeving moet ze goed voor zichzelf zorgen. Maar het zijn net haar toevallige ontmoetingen in het park die zo veel verschil maken. In dit boek deelt ze haar gedachten over zelfzorg en verbinding met anderen.
