Liefde als antwoord op de broosheid van het leven

“Als van lucht – Ada d’Adamo” *****

Toen ze nog balletdanseres was, had Ada een bijna perfecte controle over haar lichaam. Ze streefde schoonheid na. In de spiegel observeerde ze zichzelf en elk van haar bewegingen met vlijmscherpe eerlijkheid.

Nu heeft ze borstkanker. Haar lichaam takelt af. Ze ziet er niet uit.

Meer en meer vallen haar fysieke ervaringen samen met die van haar zwaar gehandicapte dochter.

Toen het meisje, Daria, pas geboren was en naarmate ze opgroeide, was de enige manier van communiceren die van de aanraking. Met haar eigen sterke armen een schelp rond haar bouwen om veiligheid te bieden. Nu zit Ada zelf in een korset.

‘Alsof ik mijn dochter heb ingelijfd.’

Ze heeft een andere taal gevonden die haar dichter dan ooit bij Daria brengt.

In dit boek aan haar dochter schrijft Ada met dezelfde vlijmscherpe eerlijkheid waarmee ze destijds in de spiegel keek. Nu ontleedt ze haar eigen leven, hoe het gelopen is, afgeweken van het plan.

De verlangens, de begeestering van de dans, de grip en het verlies ervan, de angsten, het schuldgevoel, de schaamte, de zelfspot. De machteloosheid en de overgave. De eenzaamheid.

Maar voor alles de zoektocht om liefde vorm te geven. En daarom ademt het boek licht, want dat wil Ada voor haar dochter: licht en luchtigheid, het gevoel te zweven zoals zijzelf toen ze danste, ontstijgen aan de zwaartekracht.

De taal is overwegend direct, krachtig. Andere passages zijn meer een meanderende gedachtestroom.

Hoe ver kun je gaan?

Waar ligt de grens tussen leven en dood?

(En dan kom ik mijn trouwe, wijze vriend James Hillman tegen…)