Tussen huivering en idylle

Toen ik de vrouw in De wand van Marlen Haushofer leerde kennen, voelde ik voor haar meteen een mengeling van bewondering, bezorgdheid en een vleugje afgunst.

Zij is om en bij de veertig en logeert bij haar nicht Luise in een jachthuis in de bergen. Wanneer Luise en haar echtgenoot na een avondje uit niet thuiskomen, gaat ze samen met hun hond op onderzoek uit. Onderweg naar het dorp botsen ze op een ondoordringbare glazen wand, waarachter geen menselijk leven meer te bespeuren valt.

Met het verstrijken van de dagen beseft ze dat ze zal aangewezen blijven op zichzelf, op wat ze aan eetbaars in de natuur vindt en op de dieren die haar pad kruisen. Met elk van die dieren – de hond, een wisselend aantal katten, een koe en later een stierkalf – raakt ze vergroeid, wat Marlen Haushofer hartverscheurend mooi beschrijft.

Van heimwee naar de nerveuze haast van haar vroegere stadsleven heeft de vrouw overigens geen last. De wand leest dan ook een aanklacht tegen een kleinburgerlijke, voortsnellende samenleving die roofbouw pleegt op haar mensen en op de natuur. Daarmee sluit deze roman uit 1963 ook feilloos aan bij de huidige tijdsgeest.

In dit artikel op mijn weblog lees je nog iets meer over De wand.