Een bijzonder maritiem boek

De dwerg Emma groeit met haar drie zussen op aan de ‘stille’ zeekant’ van een landtong. Aan de andere kant is er de ‘woelige’ zee. De dochters van een hoofdonderwijzer en zijn vrouw zijn blijkbaar van groot naar klein geboren. Elk heeft zijn uitgesproken eigenschappen. Elisabeth is de grootste en de mooiste, werd ‘prinses’ genoemd en gaat voor niet minder dan een rijke man of iemand van adel. Haar jongere zus, Louise heeft een eerder dienend karakter en is zowat de steun en toeverlaat voor Elisabeth om haar doel te bereiken. Mathilde is nog iets kleiner dan Louise en allesbehalve mooi. Zij wordt naar een verpleegsterschool gestuurd. Blijkbaar met de bedoeling later voor haar jongste zus te kunnen zorgen.

Indien expressionisme in hoofdzaak kan gedefinieerd worden als een weergave van de werkelijkheid, waarbij bepaalde karakteristieken of kenmerken uitvergroot (tot extreem) of vervormd weergegeven worden, om deze als specifiek bepalend naar voor te schuiven, dan is de roman ‘De wetten van de makrelen’ is een (post-) expressionistische roman. De personages worden scherp getekend aan de hand van enkele fysieke en/of karaktereigenschappen: de dochters van groot naar klein, van heel mooi naar mismaakt. Er doen zich extreme situaties voor: het huwelijk van Elisabeth met de graaf en hun schandaalleven, de ziekelijkheid van de ridder, Emma, psychopaat Mathilde en haar genot in pijn, de moord van Clara op ‘chef’. Sommige personages krijgen zelfs geen naam, zijn enkel hun begrip: ‘chef’, de bankman, de strandman.

De zee speelt een bijzondere rol in het boek: als locatie, maar ook als weergave van emoties en ideeën bij de personages, in het bijzonder bij Emma.