Geen fan van fantasy, maar toch fantastisch bevonden

Ondanks de tweestrijd tussen "ooh, Ibiza!" en "maar bleh jakkes, het is fantasy...", liet ik me dankzij de mooi vormgegeven omslag toch verleiden om deze roman mee naar huis te nemen.

Een gokje dus, want paranormale en mystieke schrijfsels vind ik over het algemeen maar moeilijk te pruimen.
Driewerf hoera echter, wat een heerlijk boek is dit!

Haigs schrijfstijl is waanzinnig goed, en heel wat alinea's zitten vol met diepgaande overpeinzingen en conclusies. Hoewel ik zelf overwegend pragmatisch en logisch-denkend ben, lukte het me bij dit verhaal wonderwel om het buitenaardse en paranormale voor lief te nemen, en mee te leven met de emotionele trip van het hoofdpersonage.

De gepensioneerde Grace, die nog steeds rouwt om haar recent overleden echtgenoot en haar al lang geleden tragisch verongelukte zoon, neemt één impulsieve - en licht gedwongen - beslissing die haar leven ondersteboven zal zetten. Ze reist naar Ibiza en wordt meegenomen op een golf van gebeurtenissen, personages en emoties, gestuurd door het onverklaarbare en slechts door enkele uitverkorenen waar te nemen 'La Presencia'.

Dat het hoofdpersonage al van min of meer gezegende leeftijd is, Grace is 72, en gedropt wordt op een plek die vooral over de tongen gaat bij al wie hip, hot en happening is, vind ik een uitzonderlijke en zeer verfrissende insteek. Ze wordt bovendien uitgedaagd om levenskoers-bepalende keuzes te maken, en haar eigen emotionele blokkages in de ogen te kijken en te ontwarren. Mentale groei en bejaarden, zijn twee zaken die normaal gezien niet in één adem vernoemd worden.

Je realiseren dat jij het probleem bent, en dat jij degene bent die moet veranderen; een inzicht dat bij oudere, veelal vastgeroeste medemensen meestal niet meer aan de orde is, maar in dit boek kan het zomaar.

--> Ik las dit boek in het Engels