'A Star is Born', maar dan zonder pieken en dalen.

"Toen ze de bij het museum een baan had aangenomen, had ze niet goed over het hele gedoe nagedacht. Ze had destijds niet begrepen dat het ervoor zou zorgen dat die werkelijk alles, zelfs een onenightstand, het gevoel zou geven dat het al voorbij was, achter glas werd bewaard, als een relikwie uit lang vervlogen, gelukkiger tijden".

Dit fragment somt voor mij de hele vibe van 'Juliet, Naakt' op. Beide hoofdpersonages - Annie die op alle vlakken van het leven vastgeroest zit in een kleurloze en afgeleefde Britse kuststad, en de Amerikaanse Tucker die ooit een veelbelovende rockster was maar na jaren drankmisbruik enkel nog nuchter en onbemind door het leven slentert - zijn op een punt dat alle hoop op een mooie toekomst lijkt vervlogen te zijn.
Ze zijn verbonden met elkaar door de ongezonde obsessie van Annie's lief Duncan voor Tucker, en vinden connectie door hun wederzijdse misnoegen over een jaren na relevantie verschenen bootlegversie van Tucker zijn grootste succesplaatn, die uitgebreid bediscussieerd wordt op Duncan's Tucker Crowe-fansite.

Het verhaal las voor mij als een uitzichtloze trip vol personages-zonder-levensvreugde-of-toekomstperspectief, en dat is zeker ook de bedoeling van de schrijver, en die toon blijft ook aanhouden tot het eind. Alvast, dat denk ik toch, want het slothoofdstuk is erg suggestief en dus voor interpretatie vatbaar.

Vermoedelijk hangt die interpretatie af van hoe de lezer op dat moment zelf in het leven staat, wat de roman een ideaal exemplaar maakt voor uitgebreide evaluatie bij leesclubs allerhande.