Vier onvergetelijke Napolitaanse romans
Het eerste deel van wat Elena Ferrante's meeslepende vierdelige reeks Napolitaanse romans zou worden, liet lezers kennismaken met twee meisjes die opgroeiden in een arme, gewelddadige buurt in Napels, Italië: de ijverige, plichtsgetrouwe Elena en haar charismatische, wildere vriendin Lila, die ondanks haar felle intelligentie schijnbaar wordt beperkt door de magere middelen van haar familie. Van daaruit breidt het boek (net als de serie als geheel) zich net zo voortstuwend uit als het vroege universum, met ideeën over kunst en politiek, klasse en gender, filosofie en lot, allemaal door een toegewijde focus op de conflictueuze, competitieve vriendschap tussen Elena en Lila terwijl ze uitgroeien tot gecompliceerde volwassenen. Het is onmogelijk om te zeggen hoe nauwkeurig de boeken het leven van de auteur volgen - Ferrante schrijft onder een pseudoniem - maar het maakt niet uit: L'amica geniale is verankerd als een van de belangrijkste voorbeelden van zogenaamde autofictie, een categorie die de literatuur van de 21e eeuw heeft gedomineerd. Het lezen van deze compromisloze, onvergetelijke roman is als fietsen op grind: het is korrelig en glibberig en zenuwslopend, allemaal tegelijk.
Deze boeken kenden in het vorige decennium een groot succes, en als italianisant ben ik wellicht bevooroordeeld, maar voor mij is dit het beste wat fictie wereldwijd heeft voortgebracht in het eerste kwart van de 21e eeuw.
