Ode aan Caroline Pauwels
Als er een vrouw is die ik echt bewonder is het wel de veel te vroeg van ons heen gegane voormalige rector van de VUB (en nog zoveel meer) Caroline Pauwels. Met ‘Ode aan de verwondering’ heeft ze ons een prachtig essay nagelaten dat ze schreef naar aanleiding van haar curatorschap voor Theater aan Zee.
We doen het veel te weinig… verwonderd naar de wereld om ons heen kijken. Sommigen zijn het verleerd, anderen durven zaken nog in vraag stellen, verbaasd zijn en extra kleur geven aan het leven.
Einstein, Da Vinci, Englert, Spinoza, Rothko… ze betrekt ze allemaal. Eén van de conclusies is: wanneer we ons niet meer kunnen verwonderen dan houdt het denken op.
Een interessante passage vind ik waarbij ze ons even laat stilstaan bij het onderscheid dat de oude Grieken maakten tussen ‘chronos’ en ‘kairos’. Chronos is de praktische tijd, het structureren van de wereld, je leven, je agenda, … Kairos daarentegen vertegenwoordigt al die bevlogen momenten van schoonheid, inzicht en daadkracht die het leven bijzonder maken. En hoe chronos tegenwoordig bij velen de overhand heeft en we enkel tijdens onze schaarse vrije tijd kairos beleven.
Op het einde roept ze ons op om de ‘joie de vivre’ - ook bij tegenslag - niet te verliezen en het bijzondere in het alledaagse te zien en te ervaren. Een optimistisch levensbeschouwelijk traktaat dat je moet gelezen hebben.
