Het rijk van het zijn
In de dichtbundel Schoolslag (1994) laat Herman de Coninck heel wat herinneringen aan bod komen. In mijn favoriete Nederlandstalige gedicht De Plek - op pagina 337 van het verzamelde werk De gedichten 1 - staat het besef van sterfelijkheid centraal. Hier wordt de dichter melancholisch. Zwevend tussen toekomst, heden en verleden. En laat dat uitgerekend zijn wat ik nu erg mis, in deze historisch prozaïsche tijden: het ongehinderd melancholisch kunnen zijn. Het lijkt of het niet past.
DE PLEK
Je moet niet alleen, om de plek te bereiken,
thuis opstappen, maar ook uit manieren van kijken.
Er is niets te zien, en dat moet je zien
om alles bij het zeer oude te laten.
Er is hier. Er is tijd
om overmorgen iets te hebben achtergelaten.
Daar moet je vandaag voor zorgen.
Voor sterfelijkheid.
Precies de nutteloosheid van poëzie is een protest tegen al wat in deze wereld aan de orde is. Dit is een maatschappij van het hebben. Poëzie behoort tot het rijk van het zijn.
