Een jeugdboek voor volwassenen. Of omgekeerd.

Rosie houdt van Jack, en Jack kan niet leven zonder Rosie. Dat ze beiden pas zestien zijn én een mentale beperking hebben, zorgt er echter voor dat deze voor hen simpele waarheid niet voor iedereen in hun omgeving evenveel draagkracht heeft.

Als Jack door zijn herhaaldelijke woedeaanvallen weggestuurd wordt naar een instelling in Brighton, en Rosie op geen enkele manier contact met hem lijkt te kunnen maken, raapt ze al haar moed bijeen en gaat ze stiekem zelf op pad om met hem herenigd te worden. Dat doet ze met de brieven en postkaarten van Jack als enige compagnon en houvast, en met een stap voor stap-plannetje voor het openbaar vervoer.

Dat er op dat pad een sneeuwstorm zal passeren die het treinverkeer van en naar Londen lamlegt, en ongure types die eerst de inhoud van haar tas zullen ontvreemden en daarna ook bijna haar deugdelijkheid, dat staat echter niet op haar plannetje. Dus gaat het al snel lelijk mis…

Wat aanvankelijk overkomt als een naïeve jeugdroman, escaleert halverwege naar iets duister en ongemakkelijk. Ik kan wel toegeven dat de frisse cover en de keuze om het verhaal te vertellen vanuit de gedachten van een hoofdpersonage met het syndroom van Down, mij danig om de tuin geleid hebben.

Terwijl de verhaallijn grimmiger wordt, blijven de observaties door de ogen van Rosie op het niveau van haar denkvermogen, wat mij als lezer met extra wanhoop opzadelde; “Komaan Rosie, sneller puzzelen in je hoofd meid!”.

Een sterke Young Adult, duidelijk geschreven door een auteur die zelf is opgegroeid met een broer die een mentale beperking heeft, met kennis en empathie voor 'special needs'-jongeren én hun omgeving.