Blijven we niet altijd het kind van onze moeder?
Zowel door zijn werk als door zijn gedrag en openbaar optreden plaatst Tom Lanoye zich vaak in het oog van de storm. Volgens mij is het in dit boek dat hij zich op de meest menselijke manier aan zijn lezers bloot geeft.. meer dan waarschijnlijk overwegend tot zelfs vrij totaal autobiografisch schetst hij in dit werk zijn leven als kind en aankomende tiener, zijn outing als homo, de invloed van vooral zijn moeder en het rijpingsproces van zijn roeping als schrijver . de toon is vooral luchtig tot hilarisch . op een zelfs ontroerende manier beschrijft hij het aftakelingsproces dat bij zijn moeder aanvat na haar eerste cerebrovasculair accident . hij ontpopt zich zowaar tot liefhebbende en bezorgde zoon die in de opgetreden afasie van zijn moeder de motivatie vindt om nooit meer te zwijgen en alles wat hij denkt en voelt tot uiting te brengen.
Wie kennis wil maken met het schrijftalent van Lanoye en meteen ook het zachte in de man wil ontdekken zal in dit boek goed aan zijn trekken komen. met deze ervaring in gedachten kan men de rest van zijn uitgebreide oeuvre ter hand nemen.
Synopsis
Familierelaas over de aftakeling van de moeder van de schrijver, wier taalvermogen na een beroerte is geminimaliseerd.