de waarheid van geheugen tot geweten
“Het geheugen van de zee – Petra Rautiainen” ****
Na twintig jaar keert Aapa terug naar Noord-Noorwegen. Ze is letterlijk en figuurlijk gelittekend.
Het verleden wacht haar op, maar heeft het haar niet altijd achtervolgd?
Wie vlucht voor de waarheid, leert zijn eigen leugens te geloven, maar botsingen met de tijd en wie je ooit kende maken scheuren die niet meer te dichten zijn.
Ze is het noorden kwijt, niet anders dan de walvissen die vreemd gedrag vertonen.
En zij, niet meer wie ze was. Bot, zo hard geworden dat het breekbaar is.
En dan houd ik toch van haar.
In een andere verhaallijn schrijft een naamloze vrouw een reisdagboek.
Er is liefde en verlies. Er is herinnering en verlangen. Ze zijn met elkaar verweven.
Er zijn oude idealen en er is de noodzaak om te overleven.
De toekomst haalt onontkoombaar de geschiedenis in.
Wie ben je, en waar is je plek?
En als je het weet, durf je dan?
Je moet je tijd nemen om dit boek te lezen, je de bijzondere en trefzekere stijl eigen te maken die balanceert tussen rauw realisme en poëzie.
Je moet geduld hebben, Aapa de tijd geven om te rouwen en te helen. Zelf intussen een stuk van je tong bijten.
De puzzel leggen, terwijl de dreiging groeit.
Waar en hoe valt het laatste stuk?
De zee heeft een geheugen.
Ze schopt je een geweten.
