Ingetogen poëzie over tijd, kwetsbaarheid en verwondering

Als stadslezer breng ik graag eens een van de grootste Nederlandstalige dichters van de twintigste eeuw onder de aandacht: M. Vasalis, schrijverspseudoniem van Margaretha Leenmans (1909-1998).

Vasalis publiceerde opvallend weinig, maar haar drie poëziebundels [Parken en woestijnen (1940), De vogel Phoenix (1947) en Vergezichten en gezichten (1954)] werden klassiekers.

In Verzamelde gedichten, uitgegeven door Van Oorschot in 2006 en nu al aan de 14e druk toe, vind je bovendien de nagelaten en postuum verschenen gedichten De oude kustlijn (2002).

Het is ook in 2025 een waar genoegen om je door haar heldere, sobere taal en nauwkeurige observatie te laten meevoeren.

Haar beroep als psychiater en haar vermogen om subtiele menselijke emoties te vangen maken haar poëzie bijzonder toegankelijk en herkenbaar.

Je hoeft niet te wachten op markante levensmomenten zoals huwelijken, uitvaarten en andere ceremonies, om van het tijdloze werk van deze dichteres te genieten.

Een dergelijke bundel hoef je niet noodzakelijk te lezen van a tot z. Je kunt bijvoorbeeld beginnen op pagina 14 met het gedicht 'Tijd', dat begint als volgt:

Ik droomde, dat ik langzaam leefde...

langzamer dan de oudste steen.

Het was verschrikkelijk: om mij heen

schoot alles op, schokte of beefde,

wat stil lijkt. 'k Zag de drang waarmee

de bomen zich uit de aarde wrongen

terwijl ze hees en hortend zongen;

terwijl de jaargetijden vlogen

verkleurende als regenbogen...

Ik zag de tremor van de zee,

zijn zwellen en weer haastig slinken,

...

De rest kun je verder lezen in deze fraaie uitgave.